Johan's Musings #3

Het is alweer even geleden dat ík de enige van de ideeën die soms boven komen drijven terwijl wij door Nederland fietsen heb beschreven. Al fietsend komen gedachten en herinneringen op maar bij de tijd dat we op onze volgende overnachtingsplaats zijn aangeland zijn die ideeën alweer wat vervaagd. Maar een van de herinneringen die zich een aantal dagen geleden bij mij aanmelde was het woord “schermbloemige.” We reden door de lage landen van Noord Holland en daar was het: schermbloemige. Langs de kant van het pad groeide een wilde en welige onkruidtuin. Een van de vele bloemen soorten had de vorm van een scherm, een soort parachute, vandaar de naam. Ma Vellekoop vertelde me dit eens als kleine jongen. Maar ik wist meer! Wat was dat ook weer? Je kon fluiten maken van de stelen hetgeen ik vroeger deed. Ah ja, de naam van deze schermbloemige is Fluitekruid! De nu heldere herinnering verbaasde me en ik stopte op het midden van het fietspad om deze zoete gedachten met Sui te delen.
 
Vandaag reden we door Drentse en Gelderse bossen met hier en daar de zo populaire kampeerplaatsen. Nu nog redelijk stil en verlaten maar spoedig zullen ze vol zitten met tenten, caravans en hun vele bewoners. Herinneringen! Wij als familie met een tent op een van deze campings; ma, pa, m’n zus en haar beste vriendin en m’n twee broers. Eerst een “grote” tent, later een extra kleine tent er bij. Alles werd meegenomen: dozen met groente en een grote zak aardappelen, speelgoed, een schep om heuvels rond de tent te graven zodat als het regende de tent vloer hopelijk droog bleef. Eens bracht een vriend van mijn ouders ons weg met zijn auto. Jammer genoeg kreeg hij pech met zijn oude auto toen hij terug reed. Meestal gingen we op de fiets. Alhoewel het vakantie was moesten we toch helpen met aardappelen schillen en de afwas doen. Dat was natuurlijk wel redelijk want onze moeder wilde toch ook een beetje vakantie hebben.
 
Eens gingen Marjo zoals hij toen nog heette, Marinus noemde hij zich later, en ik er op uit op mijn fiets, de bossen in. Marjo zat op de bagagedrager.Na een tijdje fietsen was het tijd om terug te keren maar ik, grote broer, was de weg kwijt. We waren allebei moe dus zei ik tegen hem dat hij moest blijven waar hij was terwijl ik het pad verder op zou fietste naar de volgende paddestoel - de richtingaanwijzer voor fietsers. Ik zou dan weten of we inderdaad die richting op moesten of juist de andere kant uit. Maar toen ik terug kwam was Marjo verdwenen. Wat nu? Wat kon er gebeurt zijn? Ik had uitgevonden in welke richting de camping lag dus als  een razende fietste ik met een hevig hart daarheen. Pa en ma waren natuurlijk totaal van streek toen ik alleen terug kwam. Ik weet niet meer de fijnere details of hoe Marjo weer bij ons terugkwam. Wel herinner ik me het verhaal dat een echtpaar langs kwam fietsen en deze kleine jongen in z’n eentje op het pad zag. Zij namen hem mee naar hun huis of misschien naar hun tent en zullen toen misschien de politie ingeschakeld hebben. Ik denk niet dat ik ooit zo blij met m’n kleine broertje ben geweest.

English translation:

It has been a while since I wrote down some of the ideas that come to mind while we cycle through the Netherlands. Thoughts and memories surface but by the time that we arrive at our next overnight destination often those ideas have already faded somewhat… One such memory, and one that I keep thinking about happened a few days ago. The word "schermbloemige” appeared. We were riding through the low countries of North Holland and there it was: schermbloemige. Along the side of the bike path grew a lush and wild weed garden, purposefully not mown so that the native vegetation had free play. One of the many flower species had the shape of a screen, a kind of parachute, hence the name schermbloemige, translated to English as umbellate. Ma Vellekoop once told me this as a little boy. But I knew more! What was that again? You could make whistles out of the stems which I used to do. Ah yes, the name of this schermbloemige is Fluitekruid which translate literally as Flute Weed! In English it’s known as Cow Parsley which doesn’t make much sense to me. How long since I heard Ma Vellekoop tell me this?! I stopped in the middle of the bike path to share this sweet memory with Sui.
 
Today we rode through the woods of Drenthe and Gelderland with here and there the so popular camping places. Now still fairly quiet and deserted but soon they will be full of tents, caravans and their many inhabitants. Memories! We as a family with our tent on one of these campsites; mom, dad, my sister and her best friend and my two brothers. First a "big" tent, later an additional smaller tent. We brought everything with us: boxes of vegetables and a large bag of potatoes, toys, a shovel to dig ditches around the tent so that when it rained the tent floor hopefully stayed dry. Once a friend of my parents brought us with his car. Unfortunately, the old car broke down on his way back. Most of the time we went by bike.
 
Although it was a holiday we still had to help peel potatoes and do the dishes. That was reasonable of course because our mother also wanted to have a little holiday.
 
Once Marjo as he was still called at the time, Marinus he later called himself, and I went exploring on my bike into the woods. After cycling for a while it was time to return but I, big brother, had lost my way. We were both tired so I told Marjo to stay where he was while I cycled further up the path to the next “mushroom” sign, the direction indicator for cyclists. But when I came back Marjo was gone! What now? What could’ve happened? I had figured out in which direction the campsite was so like a madman I cycled back with a fearful and heavy heart. Mom and Dad were totally upset of course when I came back alone. I don't remember the finer details of how Marjo came back to us. I do remember the story that a couple came by riding their bikes and they saw this little boy all by himself on the path. They took him with them to their house or perhaps to their tent and they probably called the police. I don't think I've ever been so happy seeing my little brother again.